Mijn persoonlijk verhaal

Mijn ervaringen met seksueel kindermisbruik
Om de lezer wat meer idee te geven over wat mij is overkomen, hier mijn verhaal. Ik ben er van overtuigd dat het vertellen van mijn persoonlijke verhaal mensen helpt de woorden te vinden om hun eigen verhaal te vertellen.

Ik was twaalf toen het misbruik begon, 19 toen ik van huis vertrok om hem te ontsnappen. Hij was 35 jaar, het vriendje van mijn zus toentertijd. Mijn zus moet toen 15 of 16 geweest zijn, maar op een of andere manier verontrustte dit mijn ouders niet. Of in elk geval niet genoeg om er een stokje voor te steken.
Als kind dacht ik dat ik een relatie had, een soort hopeloze liefde, een romantisch idee toch? Hij kwam bij ons thuis en hij was een flamboyant mens. Hij kon verhalen vertellen over verre landen zoals Rusland en Marocco. Hij woei als een frisse wind door onze familie.

Hij koos mijn kant tegenover mijn ouders en behandelde me als een volwassene. Dit wordt ook wel "grooming" genoemd, het kind rijp maken. Al snel begonnen de intimiteiten, eerst kreeg ik vooral knuffels, waar ik niet aan gewend was van huis uit en wel een verlangen naar had, maar al snel werd het meer seksueel getint. Ik herinner me dat ik toen al wist dat ik de seks niet wou, maar ik zat al in de val. Ik kon niet tegen hem op: Hij was populair, volwassen, ik was een twaalfjarige met een irritante houding. Hij was de enige die mij serieus leek te nemen. Dat zei hij tenminste en ik geloofde hem. Tijdens mijn eerste menstruatie, ik was toen twaalf jaar, ontmaagde hij me. In de zes jaar die volgden had hij minstens drie keer in de week sex met mij, soms vaker. In elke positie die je je kunt voorstellen, op elke plek die hij kon bedenken. Toen ik 19 was had ik meer ervaring dan menigeen in een leven kan ontdekken op het gebied van seksualiteit .

Hij vertelde mij dat onze relatie speciaal was en dat mensen het niet zouden begrijpen, vooral mijn moeder niet. Het zou beter zijn als niemand er van wist. Ik begreep heel goed dat mijn moeder het niet zou begrijpen. Over liefde en seksualiteit werd bij mij thuis nooit gesproken. Het geheim tussen hem en mij werd allengs groter. Hij stimuleerde mijn opstandige gedrag, hielp mij zelfs om plannetjes te bedenken om tegen mijn moeder te rebelleren (mijn vader stierf toen ik 14 was). Dat was zo gek nog niet, vond ik. Ik was de jongste, een nakomertje en ik had nooit het gevoel gehad dat ik er bij hoorde. Op deze manier kreeg ik in elk geval aandacht, al was het dan negatieve aandacht. Met zijn hulp kwam ik met dingen weg waar een kind niet mee weg zou moeten komen. Telkens als ik woedend uit de woonkamer stampend naar mijn kamertje ging, meestal huilend, bood hij aan om "wel even met mij te gaan praten". Op deze manier kon hij tijd met mij doorbrengen in mijn slaapkamer, zonder dat iemand het zou storen. Heel handig isoleerde hij mij emotioneel van iedereen die mij wellicht zou kunnen helpen. Ik was in de war en wist niet wat ik moest doen. Er was niemand waarbij ik terecht kon en trouwens, die zouden het immers niet begrijpen. Dus ik begroef mijn inktzwarte gevoelens diep in mezelf en deed net alsof ik van alles genoot. En sommige dingen wáren er goed aan. Hij gaf me de aandacht waar ik zo wanhopig naar gesnakt had. Hij berekende er alleen een vreselijke prijs voor.

Ontsnaping uit zijn greep
Ik was 19 toen ik de moed vond om te vertrekken. Hij vertelde mij dat hij wilde dat ik een flatje zocht voor mezelf, zodat hij altijd langs kon komen en ik zou hem kinderen baren, vermoedelijk zodat hij die ook weer kon gebruiken voor zijn seksuele bevrediging. Iets in mij schreeuwde "OVER MIJN LIJK". Ik vluchtte naar de Verenigde Staten.

Het duurde jaren voordat ik me besefte dat hij nooit van me gehouden had. Dat hij handig gebruik had gemaakt van mijn tienerverlangens, om gehoord en gezien te worden, en deze verlangens tegen me gebruikt had om dienstbaar te zijn aan zijn perverse seksualiteit. Wat hij zag in mij was een onzeker jong meisje die kwetsbaar was voor zijn manipulaties en grooming.

Ik was 30 en het viel me op dat ik nooit een relatie had gehad. Ik was bang voor mannen, wat voorzichtig aan het experimenteren met vrouwen, maar in werkelijkheid ging ik met geen enkel mens een verbinding aan. In dagboeken uit die tijd zie je allerlei verwarde flarden van wat er in mij omging. Ik bleef maar aan die "relatie" uit mijn jeugd denken en ik kon er maar niet achter komen waarom het zo verkeerd voelde, wat er mis was. De gedachten die hij mij had ingefluisterd stonden me nog steeds zo helder voor de geest dat ik hun innerlijke logica niet kon ontsnappen.

Tot de dag dat een vriendin me over haar drie jaar oude dochtertje vertelde, die seksueel misbruikt was. Ze vertelde mij: "Die kerel vertelde mijn dochter 'wij hebben een speciale relatie' en 'mamma zal het niet begrijpen'". "Ons geheim" had hij de kleuter verteld. Toen ze dat zo zei viel er iets op zijn plek bij mij. Mijn hoofd maakte overuren, stond op groot alarm. Nog die dag belde ik een therapeut en zei: "Ik denk dat ik misbruikt ben".

Dat was het begin van mijn helingsproces.

Serie over de effecten van seksueel kindermisbruik

Op een Engelstalige site waar ik ook schrijf heb ik een serie geschreven over de lange termijn effecten van seksueel kindermisbruik. Het is een combinatie geworden van mijn persoonlijke verhaal en ervaringen die ik opgedaan heb als counselor van mensen met een verleden van seksueel misbruik. Deze serie ga ik in het Nederlands vertalen.

Ik heb de serie geschreven als een uitdaging, ik wilde zien of ik 30 blogs in 30 dagen kon schrijven. Dat is me niet gelukt, maar het hebben van een dergelijke deadline heeft me wel geholpen om door te zetten en uiteindelijk heb ik 26 artikelen geschreven over seksueel misbruik. Een aantal hiervan zal ik ook hier publiceren, een aantal zal de basis vormen voor het door mij te schrijven boek "Het trauma voorbij". Het doel van mijn serie is om mensen meer bewust te maken van wat er bij seksueel kindermisbruik allemaal speelt en wellicht om het gemakkelijker te maken om er over te spreken. De stilte, het taboe, doorbreken. Maar er is meer: veel van de lange termijn effecten van seksueel kindermisbruik zijn voor de meeste mensen onbekend. Met deze serie en mijn boek hoop ik hier meer inzicht in te geven.

De lange termijn effecten en affecten
De effecten (hoe het zichtbaar wordt in je leven) en affecten (hoe het je beinvloedt en raakt) van seksueel misbruik zijn onderbelicht. We praten liever niet over dit thema, het is niet een gezellig onderwerp. We voelen ons ongemakkelijk als het onderwerp ter sprake komt, vooral als er iemand bij is die het is overkomen.

Als overlever van Seksueel kindermisbruik weet ik hoe belangrijk het kan zijn om er echt over te leren praten. Ik heb geleerd, met vallen en opstaan, dat je het niet "gewoon van je af kunt zetten". Je kunt niet besluiten het maar te "vergeten". Je kunt je er niet "overheen zetten". Daarvoor is de breuk in je vertrouwen en het verlies van je onschuld te ingrijpend. Je ontwikkeld een wantrouwen, niet alleen in de mensen om je heen, maar ook in jezelf. Tot zelfs zover dat je "zelf" in zijn geheel verdwijnt, ondergronds gaat, of daar in elk geval een stevige poging toe doet.

Ik ben 45 jaar oud. Ik heb een jeugd waarin ik ongeveer 3 keer per week, 6 jaar lang werd misbruikt overleefd. Het heeft tot ongeveer twee jaar geleden geduurd voordat ik het eindelijk achter me heb kunnen laten. Het is een lang helingsproces geweest. De komende tijd ga ik vertellen over mijn ervaringen. Sommige details kunnen schokkend zijn voor jou, mijn lezer. Zorg goed voor jezelf tijdens het lezen.

Tegenwoordig werk ik als counselor voor overlevers van seksueel kindermisbruik en hun vrienden en familie. Veel van wat ik in mijn werk tegenkom en van wat ik voor en over mezelf geleerd heb staat in deze teksten. Eén ding wat mij als counselor steeds weer opvalt is dat het een onmisbare stap in het helingsproces is om er over te praten. Om de schaamte en schuldgevoelens van je af te zetten over iets wat nooit jouw misdaad was en te praten over wat je is overkomen. Ik hoop dat mijn schrijfsels er toe bijdragen dat mensen meer over seksueel kindermisbruik en de lange termijn effecten ervan gaan praten.

Sport als zelfbeschadiging én redmiddel

Automutilatie kan vele vormen aannemen. De basis-veronderstelling van iemand die zichzelf beschadigd is dat hij of zij niet de moeite waard is. Of je nou sport tot je bloed plast of in je eigen vlees snijdt, de impuls is in wezen gericht op zelfbehoud. Ik bloed, dus ik ben.

Voor het verhaal van Gregory Stam, oud-triathlon kampioen, verwijs ik naar het blog van Renzo Verwer:

http://renzoverwer.web-log.nl/renzoverwer/2009/08/ik-ben-een-bevo.html
Stam legt het naar mijn idee heel duidelijk uit, zijn dubbele relatie met de sport.

Verzoening?

Met enige regelmaat surf ik het web op zoek naar artikelen en informatie over seksueel misbruik. Op een van deze zoektochten ontdekte ik dit artikel over vergeving. Hoewel het een oud artikel is, uit het dagblad Trouw, is het nog steeds actueel. Alhoewel, gebruiken ze alabastine nog?

hubchallenge day 23: Post Traumatic Stress Disorder

hubchallenge day 23: Post Traumatic Stress Disorder

Misbruik in het nieuws

De Oostenrijker Joseph Fritzl is veroordeeld tot levenslange opsluiting met gedwongen behandeling in een inrichting daaraan voorafgaand voor onbepaalde tijd. Voor Elizabeth begint de lange weg terug nu. De berichtgeving over haar is mondjesmaat. Ze heeft een relatie opgevat met een van de bewakers zegt men. Voor haar hoop ik dat ze alle opvang en begeleiding weet te benutten en een geweldig leven voor zichzelf creëert.

Met gemengde gevoelens hoorde ik dat Joseph Fritzl zijn spijt heeft betuigd. Mijn eerste reactie was wantrouwen: zou hij clementie zoeken in de rechtsgang? Moeilijk om voor te stellen dat hij na jaren zijn familie misbruikt te hebben op zijn specifieke, nogal diep gestoorde manier, opeens tot inkeer is gekomen. Het zou kunnen, ik zou het hem gunnen. De weg die hem dan wacht is niet gemakkelijk, maar leidt wel terug naar menselijkheid en verbondenheid. Men zegt dat het de getuigenis (urenlange video-opnames) van zijn dochter is die hem dit inzicht gegeven heeft.

Ik ben benieuwd naar wat Elizabeth er van vindt. Zij is degene die het pad met haar vader gewandelt heeft. Zij is degene die van haar jeugd is beroofd. Die mogelijk nachtmerries heeft of herbelevingen, die de geschiedenis zo goed en kwaad als ze kan moet gaan verwerken.
Op dit moment staat ze in de belangstelling, heeft ze hulp en begeleiding. Er zijn ondersteunende factoren genoeg aanwezig om het gebeurde, voor nu in elk geval, te kunnen verwerken. Maar wat gebeurt er als de verslaggeving stopt? Wat gebeurt er als de begeleiding wegvalt? Wat gebeurt er op de lange termijn? Zal zij in staat blijken om een zinvol en gelukkig leven op te bouwen? De tijd zal het leren. En waarschijnlijk zullen wij het niet te weten komen.

Want na de eerste schokgolf, de boosheid en ontzetting, komt de vergetelheid. Wat hoor je tegenwoordig nog over het welvaren van Sabine en Leatitia, de overlevenden van Dutroux? Hoe gaat het tegenwoordig met Yolanda en Eveline uit Epe? Wanneer zal de berichtgeving over de zweminstructeur ophouden en de kinderen die daarvan het slachtoffer zijn geworden vergeten.

Loop je daar nu nog mee?
Hoe lang voordat de wereld om je heen gaat verwachten dat je "er wel overheen zult zijn"? Voor degene die het mee hebben gemaakt gaat de herinnering nooit meer weg. Het wordt, als je geluk hebt, een hoofdstuk in je leven waar je ooit last van had. Voor veel slachtoffers geldt: het blijft je dwars zitten, de triggers, die je soms op de meest onmogelijke momenten terug in het verleden zetten, blijven komen.

Zelfs al ben je er overheen, de herinnering blijft. Als ik een poster zie van een meisje dat de hand van een volwassen kerel vasthoudt, dan reageer ik daar niet neutraal op. Het is niet vanzelfsprekend voor mij dat het haar vader of opa is. Het ligt voor mij meer voor de hand dat het haar misbruiker is, en als ik onverwacht met zo'n beeld geconfronteerd word, dan kan ik plotseling heel erg in het verdriet van toen schieten. En ik heb geluk gehad in mijn leven. Ik heb het misbruik een heel eind verwerkt, het weerhoudt me er niet meer van om een vol en gelukkig leven te leiden.

Vandaag steek ik een kaarsje op voor Yolanda en Eveline uit Epe, voor Sabine en Laetitia uit België, voor Elizabeth uit Oostenrijk, voor Ivonne uit Arnhem. En voor jou: mij nog onbekende, moedige overlever van seksueel misbruik. Een kaarsje dat zegt: Je bent niet alleen.

Projectplan in de grondverf

Hoera! Het projectplan is er in zijn eerste versie. Hier hoeft alleen nog maar het financiële plan aan gekoppeld te worden en wat indelingsaspecten, paginanummering en dergelijke en dan kunnen we er mee "de boer op".

Het lijkt verstandig om als eerste bij het ministerie aan te kloppen voor subsidie, ook al omdat die zo'n succesvolle campagne hebben gevoerd tegen huiselijk geweld. Dit weekend maken we het projectplan in orde in zijn definitieve vormgeving. Ik ben trots op het resultaat.

Stichting en Subsidie

Een goede strategische campagne te voeren voor volwassenen die in hun jeugd seksueel misbruikt zijn is veel werk. Subsidies aanvragen, mensen om ons heen verzamelen die mee willen doen, een stichting oprichten voor het beheer van de gelden, alles bij elkaar zo'n twee jaar werk.

Vandaag ben ik begonnen met het schrijven van een projectplan. Erna buigt zich over de subsidies.

Bij het opstellen van een projectplan merk ik dat mijn ervaring met projectmatig werken goed van pas komt. Ik heb in eerdere projecten heel nadrukkelijk ervaren dat het niet alleen belangrijk is dat je helder hebt wat je doel is, minstens zo belangrijk is het om te bepalen wat er allemaal NIET binnen de kaders van je doel valt. Als je je doelstelling helder omschrijft en ook specifiek benoemt wat er niet binnen valt krijg je een slagvaardige organisatie.

Daarom, hier een lijst van dingen die niet binnen het kader van "De onhoorbare schreeuw" vallen:

1. Doelgroep kinderen: we richten ons echt op volwassenen die in het verleden slachtoffer geweest zijn van seksueel misbruik. Voor kinderen die nu slachtoffer zijn of worden is er al veel op touw gezet in Nederland en die organisaties doen mooi werk.
2. Preventie valt niet binnen ons project. Heel nobel om seksueel misbruik te proberen te voorkomen, nuttig en zeker de moeite waard. Maar niet waar we ons op richten.
3. Hulpverlening: We richten ons op de hulpverleners als doelgroep van onze bewustwordingscampagne, maar doen zelf niet aan hulpverlening. Tenminste, niet binnen de kaders van de stichting.
   
4. Verwijzingen: Niet onze doelstelling, mogelijk kunnen we een lijst samenstellen van hulpverleners die op dit gebied actief zijn om onze doelgroep van dienst te zijn. Mooier zou het zijn als iemand anders die klus voor zijn rekening zou nemen in een ander kader. Maar omdat er zo weinig is op dit gebied is dit wel lastig om buiten de deur te houden.
5. Specialisatie op vorm van misbruik. Of je nu door iemand binnen de kerk, door een familielid, een bekende of onbekende bent misbruikt, hoe je er op volwassen leeftijd mee om gaat is onze focus.
   

Deze lijst is vast niet uitputtend en ik verwacht dat hij in de loop van de tijd uitbreiding zal krijgen, als mensen een beroep op ons doen of verwachtingen van ons hebben die niet binnen het kader van het project passen. Dan zal ik de lijst updaten.

De onhoorbare schreeuw

Op 24 juni zijn we officieel begonnen met het project "De onhoorbare schreeuw".

"De onhoorbare schreeuw" is een campagne om stem te geven aan en aandacht te vragen voor volwassenen die in hun jeugd seksueel misbruikt zijn.

Signalering
De meeste initiatieven op het gebied van seksueel misbruik zijn gericht op preventie en dat is heel belangrijk. Daarnaast signaleert "de onhoorbare schreeuw" dat er een vergeten groep mensen is: zij die het overleefd hebben, die er tot op de dag van vandaag last van hebben en die vaak nog niet in beeld zijn bij de hulpverlening.
Ook zijn er mensen die wel hulp hebben voor allerlei problemen waarvan niet gesignaleerd wordt dat die (kunnen) samenhangen met seksueel misbruik in de jeugd.

Voorbeelden
Mensen die misbruikt zijn in hun jeugd hebben vaker last van: verslavingen, eetstoornissen, afwijkend seksueel gedrag, moeite met relaties, angsten. Ook hebben overlevers van seksueel misbruik vaak moeite met het normale sociale verkeer. Omdat hun grenzen niet zijn gerespecteerd weten ze soms niet hoe ze grenzen moeten stellen en respecteren. Sub-assertief gedrag leidt daardoor soms tot herhalingsdwang, opnieuw slachtoffer worden van seksueel misbruik, waardoor het slachtoffer bevestigd wordt in zijn of haar: "zie je wel, het ligt aan mij".

Schuld en schaamte
Een van de belangrijkste problemen is de schaamte die zij voelen. Vaak gaat dit gepaard met vroegkinderlijke schuldgevoelens, een gevoel van waardeloos zijn en angst om niet meer geaccepteerd te worden als het uit zou komen. Bovendien hebben ze op een zeer beïnvloedbare leeftijd ingeprent gekregen dat ze er niet over mochten praten.

Een stem geven
Juist deze groep willen wij middels "de onhoorbare schreeuw" een stem geven. In mijn persoonlijke verwerking van seksueel misbruik was naar buiten treden met mijn verhaal een van de moeilijkste en ook de belangrijkste stap. In het donker, in de isolatie groeien de angsten. Door de stilte te doorbreken groei je als persoon, wordt je sterker, krijg je controle over je eigen leven.

Doel van "De onhoorbare schreeuw"
Het project is erop gericht de stilte van het taboe te doorbreken. 1 op de 4 vrouwen, 1 op de 6 mannen heeft voor zijn/haar 16e ongewenste seksuele ervaringen. Niet iedereen zal daar nog hinder van ondervinden, niet iedereen is het zich zelfs maar bewust. Maar voor degenen die er mee worstelen is het een enorme belasting. Er over praten is beladen. Maar al te vaak heeft de buitenwereld geen idee hoe ze hiermee om kunnen gaan. Ze zeggen bijvoorbeeld: "Ben je daar nog steeds mee bezig?" of "Je moet het gewoon achter je laten".

Wij willen door daar voorlichting over te geven en een gesprek op gang te brengen de volwassen overlever van seksueel misbruik een stem en een gezicht geven. De schaamte voorbij.